به گزارش نماینده به نقل از تسنیم، مجله اقتصادی فوربس طی گزارشی نوشت: در طی سال های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳، آمریکا و ایران درگیر یک جنگ اقتصادی تمام عیار بودند. بر اساس این گزارش یک تحلیلگر آمریکایی به نام جیم ریچاردز، در حال نگارش کتابی با عنوان «مرگ پول: سقوط آینده سیستم پولی بین المللی» است که به بحث در مورد تحریم ایران پرداخته است.

در مارس ۲۰۱۲، آمریکا و اتحادیه اروپا تحریم های اقتصادی ای را علیه ایران به اجرا گذاشتند و ارتباط این کشور را با شبکه پرداخت های جهانی، سوئیفت قطع کردند. همچنین در مارس ۲۰۱۲، صادرات طلای ترکیه به ایران نسبت به ماه پیش از آن دو برابر شده و نسبت به ماه مارس ۲۰۱۱، رشد انفجاری ۳۷ برابری را تجربه کرد.

گاز طبیعی سوخت مورد نیاز برای تولید تقریبا کل برق ترکیه است...بیش از ۹۰ درصد صادرات گاز ایران به ترکیه صورت می گیرد. ایران ۱۸ درصد گاز طبیعی مورد نیاز ترکیه را تامین می کند. بدون ایران، ترکیه تقریبا برای تامین کل گاز مورد نیاز خود به روسیه وابسته خواهد بود. بر اساس تحریم ها، ترکیه نمی تواند پول گاز ایران را به دلار بپردازد. بنابراین آن را به طلا پرداخت می کند. هند نیز به همین صورت، پول نفت ایران را به طلا پرداخت می کرد. ایران سپس با استفاده از طلاهای دریافتی می توانست مواد غذایی یا کالاهای تولیدی را از روسیه و چین وارد کند.

ریچاردز در کتاب خود می نویسد: «آمریکا...با قطع ارتباط ایران با سیستم پرداخت های جهانی، ارزش پول ملی این کشور را کاهش داد، موجب رشد تورم و ایجاد محدودیت های بانکی شد و از این طریق به ایران لطمه زد و موجب کمیاب شدن مواد غذایی، بنزین و کالاهای مصرفی در این کشور شد.» طلا به تنها وسیله ادامه حیات ایران تبدیل شده بود. تا جولای ۲۰۱۳، وزارت خزانه داری آمریکا مجموعه تحریم فروش طلا به ایران را طراحی کرد و به اجرا گذاشت.

با بسته شدن مسیر طلا، ایران معاملات خود را با استفاده از ارزهای کشورهای طرف معامله و از طریق بانک هایی که تحریم نبودند انجام می داد. ریچاردز مثالی در این زمینه نقل می کند: «ایران می توانست به هند نفت صادر کند و پول نفت را به روپیه دریافت و در حسابی در یک بانک هندی سپرده گذاری نماید.»

«ایران همچنین از بانک های چینی و روسی برای پرداخت های غیرقانونی از طریق کانال های تحت تحریم استفاده می کرد...این کشور قبل از آغاز تحریم ها مقادیر زیادی پول در بانک های چینی و روسیه ذخیره کرده بود. در دوران تحریم این بانک ها از طریق شبکه سوئیفت به نقل و انتقال عادی معاملات مربوط به ایران می پرداختند، بدون اینکه افشا شود که ذی نفع اصلی در این تراکنش ها ایران است.»

به نوشته ریچاردز، «ایران...همچنین نشان داد که چگونه می توان جنگ اقتصادی را با نبرد سایبری در یک سیستم حمله ای دو وجهی با هم تلفیق کرد.» این گزارش افزود: به اعتقاد کارشناسان، در ماه می سال گذشته، هکرهای ایرانی وارد سیستم های نرم افزاری ای شدند که کنترل خطوط لوله صادرات نفت و گاز به نقاط مختلف جهان را بر عهده داشتند.

«ایرانی ها با دستکاری این نرم افزار...نه تنها توانستند ضربه قابل توجهی به شبکه های عرضه فیزیکی بلکه به بازار مشتقات انرژی نیز که به عرضه فیزیکی و میزان تقاضا برای تعیین قیمت وابسته است، وارد کنند.» در اواخر سال گذشته میلادی، ایران و آمریکا در خصوص از سر گیری مذاکرات بر سر برنامه هسته ای این کشور به توافق رسیدند.

در قالب این توافق، دولت اوباما تحریم ها در زمینه فروش طلا توسط ایران را لغو کرد. این یکی از معدود راه هایی بود که اوباما می توانست بدون نیاز به نظر مثبت کنگره تحریم های ایران را کاهش دهد. «تا کنون و به رغم اختلالات عظیمی که در اقتصاد ایران به وجود آمده است، این کشور محکم و استوار به نبرد اقتصادی با آمریکا ادامه داده است.

نبرد اقتصادی سال های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ ایران و آمریکا نشان می دهد که کشورهایی که نمی توانند از بعد نظامی در مقابل آمریکا بایستند، چگونه می توانند در عرصه نبرد اقتصادی یا الکترونیکی به سختی با آمریکا درگیر شوند.» یک گام دیگر پیش برویم.

زمانی که ایران با از سر گیری مذاکرات موافقت کرد، عده ای در واشنگتن با مغرور شدن به خود گفتند که «تحریم ها موثر واقع شده اند.» و ایرانی ها ناگزیر به نشستن پای میز مذاکره گشته اند. اما ویلیام میلر، دیپلمات سابق آمریکایی که در دهه ۱۹۶۰ در ماموریت ایران به سر برده است و با حکومت فعلی تهران در ارتباط است، چنین اعتقادی ندارد.

وی در مصاحبه با لس آنجلس تایمز گفت: «تحریم ها تنها آنها را جسورتر کرد.» اما دلیل میلر برای این ادعا چیست؟ ایران در مذاکرات سال ۲۰۱۳ همان پیشنهادی را روی میز گذاشت که در سال ۲۰۰۳ گذاشته بود و با مخالفت آمریکا مواجه شده بود. در حقیقت، موضع ملایم تر این بار از سوی واشنگتن اتخاذ شد. در سال ۲۰۰۳، ایران تنها ۱۶۴ سانتریفیوژ در اختیار داشت. اما در سال ۲۰۱۳، این کشور ۱۹ هزار سانتریفیوژ در اختیار دارد. این توانمندی، قطعا در مذاکرات آینده قدرت چانه زنی به مراتب بیشتری را به ایرانی ها خواهد بخشید.